Holl drigolion Cymru sy’n baeddu yn y byd,

Dymunwn arnoch wrando a chofio hyn o hyd;

Rhai ni roddant glust i rybudd, ond beunydd i bob bai,

A fydd yn wban obry gan waeddi “Och!” a “Gwae!”

Duw a’n cadwo hwyr a bore rhag dilyn llwybrau llid,

Mae yma rai’n dioddef am eu beiau yn y byd;

Os carwn ddrwg ar ddaear bydd ‘difar ddydd a ddaw,

A’r enaid bach ei boeni dan lid ar aswy law.

Am bentre Rhydfendigaid bydd coffa yn ddible,

Bu gwaith yr hen gryf-arfog yn llidiog yn y lle;

Wrth wrando ar y gelyn a’i ddilyn efo’i ddawn,

Daeth yno ddau o ddynion i ddiwedd creulon iawn

Hwy aethant ar ryw noswaith mewn llidiaeth eithaf llym,

A’r gydwybod wedi ei serio yn ffaelu deffro dim,

I gyfarfod Thomas Evans a’i fwrddro yn y fan,

Wrth ‘mofyn meddyginiaeth i’w anwyl blentyn gwan

Thomas Price ddywedai mewn geiriau lawer gwaith

Gwnae fwrddro Thomas Evans cyn diwedd pen ei daith;

Apeliai ei gym’dogion “O plyga, gweddia ar Dduw,

Na foed it’ feddwl hyny, O, fachgen clafaidd clyw.”

Ond Thomas ni wnae ‘styried am drag’wyddoldeb maith,

Ond temptio’i frawd-yn-nghyfraith ryw noswaith at y gwaith;

Dywedai Thomas, “Llidiwch, na fyddwch ddim mor llaith,

Nid oes un gŵr yn unlle a’n gweliff wrth y gwaith.”

‘Roedd yno ŵr yn gweled, a’i lygaid ymhob man,

Fe ddaeth a hi i’r amlwg, i olwg cryf a gwan,

Ac yno yn lle balchder, yn drymder mawr aeth hi,

Cwnstabli a ddaeth yno a’i ffeindio yn y tŷ.

I’r carchar mawr fe’u cyrchwyd, ni hiriwyd dim yn hir,

I Aberteifi fwyngar, sef carchar sound y sir,

Ac yno caent eu cynal nes i ddydd eu treial dd’od,

Un yn dair ar ddeg ar hugain a’r llall yn ddeunaw o’d

At Tomos daeth pioden, gan ‘sgrechain ar y dydd,

I roddi iddo arwydd a rhybudd na ddoi’n rhydd;

Fe ffystodd hon y ffenest’ mewn gorchest mawr a stŵr,

Fel un fuasai’n gwaeddi “Mai’i golli gae y gŵr”.

Fe ddarfu’r Judge ddywedyd, a’r Jury bob yr un,

Na chlywsant yn eu bywyd fath laddfa ddrwg ar ddyn,

O’r weithred ddyrus ddiriaid mae synied mawr a sôn,

O dref Caerdydd mae cwyno hyd ynys fwyn Sir Fôn.