Mae stori Evan Jones am lofruddiaeth y wraig ychydig bach yn wahanol i’r un gan Daniel Davies.  Dywed  Evan Jones ei fod yn arferiad cyson gan Evan Edward ar y Suliau i fynd i Bontrhydfendigaid, gan ddweud wrth ei wraig ei fod yn mynd i’r eglwys. Ond roedd y wraig yn ddrwgdybus, a phan fethodd Evan Edward ddod nôl un dydd Sul, fe aeth yr holl ffordd i’r pentref i chwilio amdano. Cafodd afael arno yn y dafarn gyda menyw wael ei chymeriad. Llwyddodd i’w berswadio i ddod adref gyda hi, ac fe welwyd y ddau yn mynd heibio i Blaenglasffrwd – hi ar gefn poni ac yntau yn cerdded. Cyn cyrraedd Pen y Bwlch, roedd y ddau yn marchogaeth y poni, gyda’r wraig tu ôl i’w gŵr. Mae’n debyg iddi hi ddechrau dwrdio Evan Edward am ei anffyddlondeb, ac iddo golli ei dymer a thynnu cyllell o’i boced a’i thrywanu yn ei chylla. Ar ôl iddi syrthio oddi ar y poni, fe’i gadawodd i waedu ar yr hewl, gan gredu, efallai, nad oedd wedi ei hanafu yn farwol. Deuwyd o hyd i’r corff y bore canlynol ; fe ddywedir fod  mil o ddynion wedi ymgasglu  cyn i’r celain gael ei symud, ac iddynt godi carn o gerrig i ddynodi man y digwyddiad. Dywed Evan Jones fod y llofrudd wedi :

. . . ei ddal ar unwaith, a’i draddodi i garchar yn nhref Aberteifi, lle y gwnaed ef yn euog am y weithred, ac y cafodd ddioddef eithaf y gyfraith. Cyn ei ddienyddiad, darfu iddo gyfaddef yr holl fanylion . . . am y tair llofruddiaeth.

Rhaid pwysleisio bod llofruddion cyn eu crogi o dan bwysau enfawr i “farw’n dda’ er mwyn sicrhau maddeuant gan Dduw. Rhan o “farw’n dda” oedd cyffesu i droesddau eraill, ond doedd y cyfaddefiadau hyn (o dan bwysau) ddim yn ddilys bob amser.